Ο χρόνος είναι η απόσταση ανάμεσα σε δυο σημεία (Τ. Ουίλιαμς, Γυάλινος Κόσμος). Ο σταθμός του τρένου είναι το σημείο εκκίνησής για το ταξίδι. Το κατώφλι για μια αλλαγή. Στις αποσκευές μας οι εμπειρίες, η προσωπική και συλλογική μνήμη, οι προσδοκίες μας για το μέλλον. Κάποτε οι συνθήκες πιέζουν και το ταξίδι καθίσταται ανάγκη επιτακτική. Η πραγματικότητα, οι βεβαιότητες μας, θρυμματίζονται μπροστά στον φόβο που μας προκαλεί το άγνωστο και ανασυντίθενται με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Η βαλίτσα, σαν αντικείμενο είναι ο παρηγορητικός μας σύντροφος σε αυτό το ταξίδι, στην μετάβαση στον καινούργιο τόπο και χρόνο, όπου θα γραφτεί το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας. Η βαλίτσα περιέχει, τα απαραίτητα, τα αναγκαία, τα αγαπημένα, τα πολύτιμα του καθενός μας. Μνήμες και ιστορίες, λάφυρα και «όπλα». Συνταγές, λάθη, ξόρκια και μαγικά. Ότι θεωρούμε σημαντικό για την επόμενη στάση μας. Το περιεχόμενο της είναι τα υλικά για να χτίσουμε το καινούργιο μας σπίτι. Συνδέει το τώρα με το παρακάτω του καθενός μας. Σηματοδοτεί και προκαθορίζει την αλλαγή που αποζητάμε. Σε μια εποχή σαν την δική μας, όπου όλα μοιάζουν ρευστά και αβέβαια, το ταξίδι, η αλλαγή κατεύθυνσης φαντάζει πιο αναγκαία από ποτέ. Στην εγκατάστασή, με τίτλο Ανακατευθύνσεις- Re-directions, οι βαλίτσες/ σκελετοί που χρησιμοποιώ είναι διάφανες, ανοιχτές να δεχθούν νέα περιεχόμενα, απαλλαγμένες από βάρη του παρελθόντος. Ένα είδος tabularasa όπου θα γραφτούν οι προσδοκίες, οι αλήθειες, τα όνειρα και οι πραγματικότητες όλων μας.
