Το έργο έχει ως σημείο εκκίνησης το γεγονός ότι τα Πριμαρόλια δεν μετέφεραν μόνο τη διάσημη μαύρη σταφίδα, αλλά και πολλούς άλλους «επιβάτες» που αποτελούσαν ένα παράλληλο φορτίο: έντομα, μικρά ζώα και – κυρίως – τρωκτικά, που έχουν υπάρξει οι πιο συνηθισμένοι «λαθρεπιβάτες» των πλοίων για χιλιάδες χρόνια. Σε μια εποχή στην οποία η κινητικότητα θα έπρεπε να φαινόταν πιο εύκολη από ποτέ χάρη στη διαρκή βελτίωση των τεχνικών μέσων, νέα σύνορα και εμπόδια ορθώνονται. Αυτό γίνεται εμφανές σε διάφορες περιπτώσεις: από τη διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών κρίσεων, έως τις απαγορεύσεις που θέτουν τα κάθε είδους αντιτρομοκρατικά μέτρα. Και από τον περιορισμό των μετακινήσεών μας, λόγω του φόβου πανδημιών, έως τους εκτοπισμούς πληθυσμών που επιφέρει η κλιματική αλλαγή. Σε αυτό το περιβάλλον, η κινητικότητα υφίσταται μόνο μέσα από το πρίσμα μιας συνεχούς ανασφάλειας, με την οποία έχουμε σταδιακά εξοικειωθεί. Αυτή η εξοικείωση δημιουργεί μία εύθραυστη, βίαια «παιγνιώδη» συνθήκη υπό διαρκή αίρεση, που μπορεί εύκολα να οδηγήσει στην πλήρη ακινησία και στην (αυτο-) παγίδευση.
