Στις αρχές του 20ου αιώνα εμφανίζεται η περίοδος της βιομηχανικής ανόρθωσης ενώ παράλληλα αρχίζει να διαμορφώνεται το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα. Συλλογικά υποκείμενα εμφανίζονται όπως το Σωματείο Σταφιδεργατριών Αιγίου “Η Αλληλοβοήθεια”, με σκοπό την προστασία των οικονομικών και επαγγελματικών συμφερόντων των εργατριών. Για τη δημιουργία του έργου χρησιμοποιήθηκαν αρχεία του Σωματίου όπως το μητρώο εγγραφών των μελών, τα πρακτικά συνελεύσεων, η αλληλογραφία με το Υπουργείο Εργασίας, τα ψηφοδέλτια εκλογών, οι πίνακες αρχαιρεσίας, οι καταστάσεις ημερομισθίων, ακόμα και καταστάσεις με τα δακτυλικά αποτυπώματα των εργατριών αντί των υπογραφών τους. Η Αλληλοβοήθεια καθίσταται ορατή ως ένα δίκτυο εργαζόμενων γυναικών. Οι υποθέσεις που αρχειοθετήθηκαν αποτελούν τεκμήρια μιας κοινωνικής αναγκαιότητας της οποίας η καταγραφή δημιουργεί μοτίβα. Το έργο επανεξετάζει τα μοτίβα και τις διαπλοκές αυτών, χρησιμοποιώντας την πρακτικής της χαρτοϋφαντικής. Η υφαντική συνδέθηκε με την αγνότητα των γυναικών και την αποστειρωμένη οικιακή εργασία, σε αντίθεση με τη σκληρότητα και τους κινδύνους του “έξω” κόσμου της εργασίας. Το έργο ενώ ανα-διπλώνει τις ιστορίες των γυναικών που υπήρξαν μέλη του σωματείου, ξεδιπλώνει μια αφήγηση συνείδησης του φύλου.
