Το εργοστάσιο χαρτοποιίας σταμάτησε τη λειτουργία του το 1991. Η παραγωγή του χαρτιού, της κατεξοχήν επιφάνειας γραφής, έπαψε. Τα γράμματα, τα δελτία και τα φύλλα σκόρπισαν, οι φοίνικες έμειναν μόνοι στον κήπο. Το περιβάλλον του εργοστασίου πάλλεται από τις λέξεις και τις σιωπές της πρότερης ζωής του. Η εγκατάσταση «γράμμα στον φοίνικα» έρχεται να προστεθεί στην φυσική και αρχιτεκτονική χλωρίδα του κήπου. Πρόκειται για μια σειρά γλυπτικών κατασκευών-πλεγμάτων από καλάμια, γύψο, και σπάγκους. Μοιάζουν με καλαμωτές και εργόχειρα, αυτοσχέδιες απόπειρες υπαίθριων αρχιτεκτονημάτων, αποσπάσματα από φανταστικές καντίνες και εποχιακά σκίαστρα. Ταυτόχρονα είναι φορείς μιας απεύθυνσης. Η πλέξη αφενός συγκρατεί τις κατασκευές αφετέρου σχηματίζει γράμματα, λέξεις και μηνύματα. Λέξεις τόσο κοινές και ασήμαντες όσο το εφήμερο της κατασκευής τους. Λέξεις που πίσω τους κρύβονται άλλες λέξεις, πεταμένες λέξεις, λέξεις λύτρωσης, χιλιάδες κόμποι και πλέξεις που δεν έγιναν ποτέ λέξεις. Τα έργα είναι διαλογισμοί του φευγαλέου λόγου, χειρονομίες για τη βία και την αποδοχή του πεπερασμένου, παραπήγματα χαράς, εγκατάλειψης και αναμονής στον έρημο κήπο. Κάτω από τους φοίνικες.
